فریاب خرد «۱۷» سرچشمه‌ی روشنایی

فرهنگ اصیل ایران / The original culture of Iran

دوستان . . . خون جیگر، سرچشمه‌ی روشنایی نیاکان ما بود. به خون، رنگ نیز می‌گفتند. واژه‌ی رنگ در اصل، ارانگ=ار(جنبش) + انگ (انغا،نی) بوده است. آذرفروز=سیمرغ ، در فرهنگ ایران، روشنی ابتدا به ساکن نیست! بلکه پیدایشی از آتش، به سخن دیگر بر پایه‌ی گرمی و مهر بوده است. فرهنگ ارتایی یا زنخدایی ایران، همه‌ی آب به مانای کلانش، شیرابه‌ی جهان، اصل روشنایی می‌دانست. زهدان=آبگاه یا ابر=آب‌ور ، رنگیدن=رستن=روشن شدن ، یک حقیقت واحد بنا بر فرهنگ ایران، روشن نیست! چیزی روشن است که رنگارنگ باشد. در جایی روشن می‌شوی که اندیشه‌های گوناگونی وجود داشته باشد. تنکردی=زایشی ، وخشا=درخشان ، واژه‌ی کاریز=کاه‌ریز=ریزش شیرابه از نی ، انسان در فرهنگ ایران اوز یا از نام داشت، که نی باشد. واژه‌ی جان=جی یان=جای خون یا آب، ژدی که رستاخیزنده و از نوآفریننده است. درخت سی‌شاخه=درخت زندگی=پیوستگی همه‌ی جان‌ها=خدا. در فرهنگ ایران، رد یا اثبات کردن خدا، هیچ معنی ندارد. بی‌اندازه خواهی؟ یکی از بیماری‌هایی است که "حکام" ایران از دیروز تا به امروز به آن گرفتارند! شوربختانه