منظور ما از «خوانش» متن آن‌گونه خواندنِ متن است که بایسته است و شایسته -در محدوده‌ی توان و دانسته‌های اندک‌مان-؛ خواندنی که معنا و لحن و حس و حالِ متن را به دُرُست‌ترین و بهترین گونه‌ی ممکن -تا آن‌جا که می‌دانیم و می‌توانیم- بِنُماید و به شنونده باز دهد. ‌ ---------- ‌ خوانش متون فارسی را با «تذکرة‌الاولیا» آغاز می‌کنیم که بی‌تردید از قلّه‌های سربه‌آسمان برکشیده‌ی ادبیّات فارسی‌ست.